Stilgezet om te luisteren

Soms doet het leven wat wij zelf niet durven. Het leven zet ons stil zodat we kunnen voelen. Afgelopen maand was het vijf jaar geleden dat ik mijn werk als wijkverpleegkundige moest loslaten. Lange tijd had ik allerlei signalen genegeerd, maar toen werd ik letterlijk stilgezet. Mijn lichaam kon niet meer. Ik rolde me uit bed als ik op wilde staan, hees me zelf omhoog, strompelde door het huis en zelfs zitten deed pijn.

In het begin dacht ik nog, dat even rust voldoende zou zijn. Dat ik na een paar weken weer aan het werk zou gaan. Maar het leven had andere plannen. De weken werden maanden en langzaam drong het tot me door, dat ik mijn werk niet meer kon doen.

Ik voelde veel verdriet. En boosheid. Mijn werk was mijn houvast. Mijn manier om niet te hoeven voelen. Zolang ik zorgde voor anderen, hoefde ik niet voor mezelf te zorgen. Ik begreep niet, waarom mij dit moest overkomen. Totdat iemand aan mij vroeg: "Magda, stel dat het leven er vóór jou is, wat wil dit alles jou dan vertellen? Welke boodschap heeft dit voor jou?" Deze woorden raakten iets in mij, dat dieper ging dan begrip. Ze raakten mijn ziel.

Vanaf dat moment begon mijn innerlijke reis. Een reis van stilte, van voelen, van luisteren, naar wat mijn lichaam en mijn hart al zolang wisten. Het leven had mij niet gestraft. Het leven had mij stilgezet. Zodat ik kon gaan voelen wat echt is, wie ik werkelijk ben.

Vanaf die tijd leer ik steeds meer te vertrouwen op de weg die zich ontvouwt. Stapje voor stapje. In het vertrouwen dat er in alles een bedoeling schuilt, ook als dat pijnlijk is. Het pad dat ik nu bewandel is een mooi pad, maar niet altijd makkelijk. Langzaam vind ik de weg naar binnen, naar de kern van wie ik werkelijk ben. In die stilte voel ik rust en vrede. Dit vervult mijn hart met een diepe dankbaarheid. 

Dankzij het loslaten van mijn werk, mocht ik mezelf terugvinden. En misschien ... was dat precies de bedoeling.